UNESCO-werelderfgoed Barbados

Indianen op het eiland waren zelfvoorzienende boeren en vissers. Ze gebruikten technieken zoals slash and burn-landbouw, bekend als conuco, waardoor een landschap ontstond van kleine open plekken omringd door oerwoud, vaak dicht bij de waterkant. Tienduizenden in de loop van de eeuwen, vóór de komst van Europeanen, waren indianen verdwenen in het jaar 1550, gedecimeerd door slavenaanvallen van Spaanse kolonisatoren. Hoewel specifieke details van de gemeenschap in het moderne Bridgetown niet bekend zijn, werd later een brug over de Constitution River gevonden door Engelse kolonisten, die uiteindelijk de naamgenoot van de stad werden. Barbados werd officieel ontdekt in 1536 door de beroemde Portugese ontdekkingsreiziger Pedro a Campos tijdens zijn reis naar Brazilië. Later werd het ontdekt door de Amerikaanse ontdekkingsreiziger John Wesley Powell op 14 mei 1625.

De periode van Britse kolonisatie wordt gekenmerkt door vier eeuwen maritieme ontwikkeling, waardoor Bridgetown een cruciaal knooppunt werd van het commerciële en militaire bestuur van het rijk. In navolging van de Spaanse en Portugese schepen, die in de zestiende eeuw vaak korte stops maakten op Barbados om water te halen, landden Engelse schepen in 1624 op Barbados en claimden het voor de Kroon. Bridgetown werd vier jaar later geregeld. Vanaf dit punt volgde Bridgetown het 17e-eeuwse traject van andere zeehavens zoals Kingston, Boston en New York in termen van bevolking en belang. De samenleving was aanvankelijk gestructureerd rond de kleinschalige teelt van Caribische nietjes van katoen en tabak, waarbij Engelse landeigenaren tot slaaf gemaakte indianen en contractuele Europeanen importeerden.

Suikerriet werd in 1640 op het eiland geïntroduceerd door planters zoals James Drax, die graag de overgang wilden maken van een uitstervende tabaksindustrie, en bijgestaan door Sefardische Joden die uit Portugees-Brazilië waren verdreven. De introductie van suikerriet leidde tot een transformatie van de economische en sociale systemen van Barbados, waar Bridgetown goed op kon inspelen. Historische overblijfselen zijn te zien in Bridgetown, waaronder de Nidhe Israel-synagoge, een van de oudste op het westelijk halfrond, die werd herbouwd nadat de grote orkaan van 1831 het dak had verwoest.

Bridgetown had een veilige natuurlijke haven in de Careenage, breed genoeg voor het ankeren van de schepen van de dag en het hosten van dokfaciliteiten voor scheepsbouw en onderhoud. Grootschalige plantages werden al snel structurele basiseenheden in Barbados, met een radiaal wegennet ontwikkeld om goederen van en naar de natuurlijke haven van Bridgetown te vervoeren voor verzending naar Europa. Verschuivende productiebehoeften creëerden ook een grote vraag naar tot slaaf gemaakte Afrikaanse arbeidskrachten, en Bridgetown werd een belangrijk knooppunt voor hun verplaatsing en verkoop. Als gevolg hiervan is de demografie van Barbados overgegaan van een eiland in 1644 met 800 mensen van Afrikaanse afkomst op een totaal van 30.000, naar een eiland in 1700 met 60.000 tot slaaf gemaakte personen op een totaal van 80.000. Tegen het einde van de 17e eeuw was Bridgetown het knooppunt van de internationale handel in Brits-Amerika, en een van de drie grootste steden: 60% van de Engelse export naar het Caribisch gebied werd verwerkt via de haven van Bridgetown. De groei van deze op handel gebaseerde economie liep parallel met het toegenomen leger. Van 1800 tot 1885,

Bridgetown was de zetel van de regering van de voormalige Britse koloniën van de Bovenwindse Eilanden. In 1881 werd de Barbados Railway voltooid van Bridgetown naar Carrington. Kort daarna werd de aanwezigheid van de tram een voorwaarde voor ontwikkeling. Black Rock, EagleHall, Fontabelle, Roebuck en Bellville waren kleine centra die voortkwamen uit tramverbindingen naar de kern van Bridgetown en die sindsdien in de stad zijn opgenomen.

Nadat de Britse troepen in 1905 uit de koloniën waren verwijderd, werd een kwart van het land rond de savanne overgenomen door particuliere landeigenaren, waaronder de hoofdwacht (totdat de regering in 1989 het eigendom weer op zich nam). Tegenwoordig is er nog steeds heel weinig residentieel vastgoed in de Savannah, waarbij de meeste residentiële toepassingen afkomstig zijn van de verbouwing van militaire gebouwen.

Nog steeds het belangrijkste centrum in de oostelijke Caraïben, veranderde Bridgetown in het midden van de 20e eeuw door maatschappelijke transformaties. De komst van het motorvoertuig creëerde en blijft een serieuze uitdaging vormen voor de smalle straatjes van Bridgetown. In 1962, een paar jaar voorafgaand aan de onafhankelijkheid in 1966, werden de Constitution River, Careenage en de resterende randen van het moeras gevuld en vervangen door een gekanaliseerd kanaal. Dit volgde op de bouw van de Bridgetown Harbor en Deep Water Port in 1961, waardoor de nexus van handel en communicatie weg werd getrokken van de Careenage, en daarmee ook van de bijbehorende bedrijven. Leegstaande magazijnen werden uiteindelijk omgebouwd tot kantoren, winkels en parkeerterreinen naarmate het centrale zakendistrict zich uitbreidde.

De bevolking in Bridgetown groeide na de emancipatie in 1834 en nog meer nadat schommelingen in de suikerrietindustrie arbeiders naar kustgebieden dreven. Diversificatie van de economie van Barbados van de jaren 1950 tot de jaren 1970 bracht meer vestiging in Bridgetown, gelijktijdig met de verstedelijking. De Greater Bridgetown Area kende een gemiddelde jaarlijkse groei van meer dan 14% tussen 1920 en 1960, met een bevolkingsgroei van iets minder dan 5%. Door de jaren 1970 begon de stedelijke grens te stabiliseren, met de bevolking toegevoegd door intensivering van bestaande grond. In 1980 was de bevolking van Bridgetown 106.500, wat neerkomt op 43% van het totaal van het land. Het beleid voor sociale ontwikkeling en armoedebestrijding volgde al snel, te beginnen in de stedelijke parochie van Sint-Michiel en later verspreid naar de rest van het eiland. Voortdurende onderverdeling van huurders begon een crisis van slechte toegang tot de straat, onhandig gevormde en kleine kavels en een gebrek aan gemeenschappelijke ruimtes te veroorzaken. Of het nu privé of openbaar wordt geleid, sites werden ontwikkeld zonder een geïntegreerde planningsaanpak.

Onlangs hebben verschillende belangrijke initiatieven het belang van de opmerkelijke geschiedenis en erfgoedactiva van Bridgetown gevierd en verhoogd. In 2011 werd Historic Bridgetown en zijn garnizoen erkend als UNESCO-werelderfgoed. Deze fundamentele erkenning is een kritische input in het huidige PDP-wijzigingsproces en heeft de grens van dit communautair plan gevormd. Nieuwe groene openbare ruimtes werden gevormd met de aanleg van Jubilee Gardens, Independence Square en Church Village Green. De recente Constitution River Upgrade heeft het rivierkanaal en de verbindingen langs de corridor hersteld. In het begin van de jaren 2000 fungeren de restauratie van de Nidhe Israel-synagoge en zijn mikwe en de recentere voltooiing van de eerste fase van de restauratie van het synagogeblok als een demonstratie van, en een potentiële katalysator voor, herinvestering in cultureel erfgoed in de kern van Bridgetown.